نقد و بررسی فیلم Shazam – شزم

فیلم Shazam – شزم به کارگردانی دیوید اف. سندبرگ را می‌توان متفاوت‌ترین فیلم دنیای DC تا به امروز دانست اما نه بهترینِ آن. فضای فیلم بدون تردید برای تماشاگران نوجوان بسیار مناسب است و تجربه‌ای مفرح را برایشان رقم می‌زند.

شزم یکی از کهن‌ترین قهرمانانی است که در صفحات کامیک بوک به تصویر کشیده است. زمانی از نظر محبوبیت، از سوپرمن هم سبقت گرفته بود اما شباهت‌های انکارناپذیر شخصیت با سوپرمن باعث اختلاف فاوست کامیکس و دی‌سی شد. در نهایت شزم (روزگاری به نام کاپیتان مارول شناخته می‌شد) رسماً به جمع سوپرهیروهای DC پیوست و اکنون در سال 2019 شاهد اکران فیلمِ مستقل آن هستیم. فیلمی که بی‌شک در دنیای سینمایی کنونی یعنی همان دنیای مشترک با «بتمن علیه سوپرمن»، «واندر وومن» و «آکوامن» جریان دارد اما لحن و فضای آن، به شکلی اساسی با دیگر فیلم‌ها متفاوت است. نه از صحنه‌های اکشنِ بزرگ و جلوه‌های ویژه‌ی حماسی خبری هست و نه آن حسِ تاریک و افسرده‌ی برخی فیلم‌های قبلی را دارد. که البته خبر خوبی است، چراکه علاقه‌مندان به آثار مارول نیز احتمالاً تماشای فیلم Shazam را می‌پسندند.

بیلی بتسون (با بازی اشر آنجل) یک پسر نوجوان است که مادرش را در کودکی گم کرده و در آرزوی یافتن اوست. او پسر سرکش و زرنگی است و می‌تواند از پس خودش بربیاید. بیلی بارها از خانه‌هایی که سرپرستی کودکان را قبول می‌کنند، فرار کرده و این بار به یک خانه دیگر می‌رود. جایی که با پسری به نام فِردی (با بازی جک دیلن گریزر) آشنا می‌شود. فردی یک خوره‌ی ابرقهرمانان است، همه چیز را درباره بتمن، سوپرمن و دشمنانشان می‌داند. برعکسِ او، بیلی اطلاع چندانی از این مباحث ندارد و اهمیتی هم نمی‌دهد. در نهایت تقدیر او را به سمتی می‌کشاند که قدرت‌های جادویی شزم را دریافت کند و تبدیل به قهرمانِ سربه هوای شهر فیلادلفیا شود.

زکری لیوای که نسخه بزرگسال و ابرقهرمانی را به تصویر کشیده، انتخاب مناسبی برای ایفای این نقش به نظر می‌رسد. (فقط لباسش با آن عضلات مصنوعی کمی مضحک است) او به خوبی رفتارهای نوجوانی را دارد که در اندامی مردانه ظهور کرده اما بزرگ‌ترین نکته مثبت درباره فیلم خودِ شخصیت شزم نیست، بلکه رابطه‎ی خاص بیلی و فردی را می‌توان همان چیزی دانست که به آن ارزش بخشیده است. اگر چنین رابطه دوستانه‌ و یا مفاهیم اهمیت خانواده را از این اثر حذف کنید، چیزی جز یک فیلم کامیکیِ توخالی با چند صحنه‌ی کمدی باقی نمی‌ماند.

بزرگ‌ترین نکته مثبت درباره فیلم خودِ شخصیت شزم نیست، بلکه رابطه‎ی خاص بیلی و فردی را می‌توان همان چیزی دانست که به آن ارزش بخشیده است.

نقد و بررسی فیلم Hellboy 2019 – پسر جهنمی

ریبوت فیلم Hellboy – پسر جهنمی بدون هیچ تعارفی، یک فاجعه تمام عیار و توجیه‌ناپذیر، و یکی از بدترین فیلم هایی است که در سال 2019 روی پرده سینما اکران شده‌ است.

 

شخصیت پسر جهنمی که توسط مایک میگنولا خلق شد و به لطف دو فیلم گیلرمو دل تورو، طرفداران زیادی در دنیا پیدا کرد، اکنون تبدیل به یک جوک مسخره و پوچ شده است. این فیلم، هیچ ربط و شباهتی به فیلم‌های دل تورو و دنیاسازی او ندارد، به نظرم این موضوع فقط در صورتی که ریبوت فیلم Hellboy حرف تازه‌ای برای گفتن داشت، یک نکته مثبت تلقی می‌شد. اما اکنون با اثری مواجه هستیم که نه‌تنها در مقایسه با دو کار قبلی، فاجعه‌ای تهوع‌آور است بلکه به عنوان یک فیلم مستقل نیز قابل تماشا نیست. بی‌شک نیل مارشال به عنوان کارگردان به علاوه دیگر عوامل سازنده، سعی‌داشته‌اند فضای فیلم‌شان را کاملاً از دو اثر قبلی متمایز کنند. آن‌ها موفق به انجام این کار شده‌اند، در نتیجه با یک فیلم متمایز و در عین حال بسیار بد طرف هستیم.

این فیلمی است که فرصت نفس کشیدن به خودش نمی‌دهد. برخلاف فیلم‌های دل تورو، سرعت اتفاقات در فیلم جدید به طرزی باورنکردنی افزایش یافته، یعنی آنقدر داستانک‌ها و شخصیت‌های جورواجور و بعضاً غیرضروری در آن گنجانده شده که عملاً مشخص نیست مخاطب دارد چگونه فیلمی را تماشا می‌کند. کمکِ مایک میگنولا هم نتوانسته این اثر را از سقوط آزاد نجات دهد، بلکه به نظر می‌رسد شتاب بیشتری به آن بخشیده است. تجربه ثابت کرده که معمولاً کامیک نویس‌ها تبدیل به فیلمنامه‌ نویس‌های خوبی نمی‌شوند. آنچه مشخص است، عدم توانایی میگنولا و اندرو کازبی در تهیه فیلمنامه‌ای استاندارد، منسجم و هیجان انگیز است.

سرعت اتفاقات در فیلم جدید به طرزی باورنکردنی افزایش یافته، از طرفی داستانک‌ها و شخصیت‌های جورواجور و بعضاً غیرضروی در آن گنجانده شده است.

نقد فیلم Men In Black International – مردان سیاه‌پوش بین‌المللی

برخی فیلم‌ها هستند که دلیل وجودشان قابل درک نیست. برخی فیلم‌ها هستند که صرفاً می‌خواهند از نام فرنچایز استفاده کرده و پولی در جیب سازندگان بریزند. برخی فیلم‌ها به هر دری می‌زنند تا تجربه‌ای مفرح و تماشاگرپسند باشند، اما نمی‌توانند. فیلم Men in Black International از کمپانی سونی تقریباً تمام این ویژگی‌ها را دارد. یکی دیگر از اسپین‌آف‌های غیرضروری هالیوود که تعدادشان هرسال بیشتر می‌شود. 

 

تسا تامپسون و کریس همسورث ترکیبی تازه و بی‌نظیر در Thor: Ragnarok / ثور: راگناروک پدید آوردند، اما دلیل موفقیت آن فیلم فقط در نام بازیگرانش خلاصه نمی‌شود. تایکا وایتیتی به وسیله دیدگاه یکتا و خلاقانه‌اش به علاوه فیلمنامه‌ای مناسب در آن فیلم، اثری را رقم زد که در عین مفرح و تماشایی بودن، از شخصیت‌هایش به درستی استفاده می‌کند. در اسپین‌آف یا نسخه فرعی از مجموعه مردان سیاه‌پوش نیز فرصتی برای خلق چنین اثری وجود دارد، فرصتی که از دست رفته است. علاوه بر دو بازیگر اصلی، حضور  اف. گری گری (کارگردان قسمت هشتم سریع و خشن) در پروژه، این انتظار را ایجاد کرد که حداقل با اثری سرگرم‌کننده هستیم، اما حقیقت اغلب ناامیدکننده است!